Libreto: Vesna i Dejan Miladinović, prema romanu Stevana Sremca

Dirigent: Željka Milanović, k.g.
Reditelj: Ivana Dragutinović Maričić, k.g.
Režija po rediteljskom konceptu Dejana Miladinovića
Hor pripremila: Vesna Kesić Krsmanović
Likovni predlog scenografije i kostima: Vladana Likar Smiljanić
Scenograf-realizator: Vladimir Savić
Kostimograf-realizator: Senka Ranosavljević
Scenski pokret: Ivan Klemenc, k.g.
Dizajner svetla: Marko Radanović

Lica:

Deca: Vila Malešev, Srna Andrić, Lila Grubor, Nikola Stankov, Budimir Malešev, Teodor Panjak
Babe, devojke, paori, svirci, svatovi, „bundevaši“…
Statisti: Vladislav Šeguljev, David Vještica

Radnja se odigrava u jednom selu u Banatu, u ono divno, davno vreme…

Učestvuju: Hor i Orkestar Opere
Koncertmajstori: Vladimir Ćuković, Sergej Šapovalov
Asistent dirigenta: Vesna Kesić Krsmanović
Asistent reditelja: Katarina Mateović Tasić
Korepetitori: Danijela Hodoba Leš, Marina Rajnović Babović, Milena Milovanović
Inspicijenti: Tanja Cvijić, Dejan Teodorović, Jaroslava Benka Vlček
Sufleri: Aleksandra Majtan, Sanela Mitrović
Displej: Ivan Svirčević
Video bim: Đorđe Vernački, Srđan Milovanović
Asistent scenografa: Nadica Danilovac
Majstor tona: Dušan Jovanović

Praizvedba: 28. marta 2018, SNP, scena „Jovan Đorđević“, na Dan Srpskog narodnog pozorišta

Trajanje: dva sata i deset minuta, i ima jednu pauzu.

Dekor, kostimi i ostala scenska oprema izrađeni su u radionicama SNP-a.

Zasnovano je na anegdoti (za koju se veruje da mu je lično ispričao njegov ujak Jovan Đorđević, prvi upravnik Srpskog narodnog pozorišta) o svađi popadija i tuči popova zbog zeta. Pavle Popović 120 godina od objavljivanja romana Pop Ćira i pop Spira kao celovite knjige (Sr. Karlovci, 1898), iako je Sremac periodično počeo objavljivati delove romana četiri godine ranije.

Iz libreta

Stani na bundevu i vidiš ceo svet.

U jedno bogato banatsko selo stiže nov učitelj, a u kočijama ga dovoze Pera Tocilov, kočijaš i Nića, seoski pandur. Skupilo se, bogme, i staro i mlado / učitelja novog dočekuju rado. Meštani su pobožni i složni, imaju dva popa, Ćiru i Spiru koji se odlično slažu. Njihove dve ćerke, Melanija i Jula, dobre su drugarice i lepo su vaspitane. Ovu seosku idilu povremeno naruše popadije, Persa i Sida, svojim zajedljivim primedbama na račun one druge, ali ne dalje od toga koja je bolji ručak spremila, ili koja je u „virtšaftu“ zavela bolji red.

Dolazak učitelja Pere, neženje i dobre prilike, razbuktaće zavist među popadijama. Pop Spira i popadija Sida imali su tu čast da prvi ugoste učitelja, ali su im u goste „slučajno“ došli i svi Ćirini.

Tako važan ručak nije mogao proći ni bez seoske ogovaruše Gabrijele. Obe popadije su hvalile svoje ćerke ne bi li pridobile učiteljeve simpatije. Posle obilnog ručka kod

Spirinih, odmah je usledio poziv na užinu kod Ćirinih. Na jauznu kontra-napad sledi, / Melaniju uča milo gledi. Melanija je znala oko njega da se umiljato ponaša; svira na klaviru, peva, u čitanju provodi dane. Sida je zbog toga bila veoma ljubomorna, jer njena Jula nije tako vešta.

Ali, Jula nije marila za učitelja. Izbila je svađa između Perse i Side, a Gabrijela je požurila da obavesti celo selo o događajima.

Julino srce pripada Šaci, seoskom brici. Viđali su se preko plota, svako veče je prolazio njenim sokakom i svirao joj pod prozorom Pesmom noćas poručujem Juci: / Moj ćeš prsten nositi na ruci! Sida nije mogla da se pomiri što su Ćirini „ščepali uču u svoje kandže“ pa su se odnosi među popadijama zaoštrili. Ogorčene popadije su svašta ispričale muževima. Oni su se sastali da razgovaraju pa je na kraju došlo do tuče. Gabrijela već po selu raznosi vesti i to ober sorte, okršaj je usred porte. Pop Spira je gađao popa Ćiru trebnikom, izbivši mu zub.

Ćira nije zlopamtilo, ali je Persa želela osvetu pa ga je naterala da zub sačuva kao dokaz da je žrtva i da Spiru tuži kod vladike. Udešeno je sa Perom Tocilovim da oba popa za Temišvar putuju kočijama brzim kao „ajzliban“, pa su stali da prenoće kod popa Oluje.

Naklonjeniji Spiri, pop Oluja mu je pomogao da zameni zub tako što je opio Ćiru pa su umesto pravog, u smotuljak stavili veliki konjski zub. Kada se Ćira probudio, onako mamuran, nije primetio ništa čudno.

Pred vladiku temišvarskog je samouvereno izašao i pokazao „korpus delikti“, što je zazvalo opšti smeh. Vladika je dostojanstveno prekinuo šalu pa je oba popa, mireći ih i blagosiljajući, ispratio. Po povratku kući, popovi donose vesti. Persa je ljuta jer joj vesti nisu po volji, dok se Sida raduje. Ubrzo i prosci stižu u popovske kuće da traže blagoslov.

Srećnom kraju priča je sve bliže, u dve svadbe celo selo stiže! Pera je oženio Melaniju, Šaca je oženio Julu, popovi jedan drugom praštaju tuču, popadije se mire i dva svadbena veselja se spajaju.

Rođen u Beogradu 1930, gde je završio školovanje, a studije na Muzičkoj akademiji – kompoziciju (kod Marka Tajčevića) i dirigovanje (kod Mihaila Vukdragovića). Diplomirao je na oba odseka 1955. Predavao je teorijske predmete u MŠ „Mokranjac“ od 1956, a od 1965. do odlaska u penziju, 1995, na beogradskoj Muzičkoj akademiji. Godine 1985. izabran je za dopisnog, a 1994. za redovnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti, gde je od 1999. bio sekretar Odeljenja likovne i muzičke umetnosti. Osim komponovanja, ostvario oko 250 opusa (mnoge i u raznim varijantama); autor je naučno-teorijskih radova i brojnih udžbenika, povezanih sa pedagoškom delatnošću. Među značajnije napise ubrajaju se trodelna naučna studija o (klasičnom) tonalitetu (Teorija tonaliteta; Opažanje tonaliteta; Kontrast tonaliteta), udžbenici za srednje muzičke škole (Osnovi nauke o muzici; Muzički instrumenti; Uvod u savremeno komponovanje) i studije muzičkih fakulteta

(Teorija muzike; Harmonska analiza; Harmonija sa harmonskom analizom; Melodika; Dvoglas; Višeglasje; Višeglasni aranžmani; Muzički stilovi; Muzički instrumenti), kao i prevodi stručne literature. Saradnik je brojnih časopisa i radijskih programa, kao i pisac više obimnih jubilarnih monografija: Mokranjčevi dani (25 godina), Beogradske muzičke svečanosti (30 godina), Beogradska filharmonija (75 godina), Muzička škola „Mokranjac“ (100 godina). Pop Ćira i pop Spira je njegovo prvo opersko delo (2010). Za ustupanje autorskog prava na izvođenje muzike komične opere Pop Ćira i pop Spira Srpskom narodnom pozorištu, nagrađen je Zlatnom medaljom „Jovan Đorđević“, najvišim priznanjem SNP-a, 2018.

Despićev muzički „autoportret“

„… Ali kad bih mogao nazad da se vratim,
težio bih samo dobrim trenucima.
Jer – ako ne znate – život je od toga sačinjen, od trenova samo.
Zato nemoj propuštati sada!…“

Dejan Despić, Na kraju puta, odlomak iz poeme za kamerni orkestar, op. 125 (1997),prema pesmi Trenuci H. L. Borhesa (Iz: Na kraju puta, Beograd, SANU, 2015)

Stevan Sremac, književnik, akademik (Senta, 11. XI 1855 – Sokobanja, 12. VIII 1906)

Detinjstvo proveo u rodnom mestu, gde je završio osnovno školovanje. Rano je ostao bez roditelja, pa je brigu o njemu i još dvojici braće preuzeo ujak Jovan Đorđević, prvi upravnik SNP-a. Pod njegovim uticajem, ali i gimnazijskih profesora, počeo je da izučava istoriju i književnost i opredelio se za studije istorije na Velikoj školi u Beogradu. Jedan je od najznačajnijih i najčitanijih srpskih realističkih pisaca. Za književni rad odlikovan Ordenom Sv. Save, Takovskim krstom, a 1906. primljen je za člana Akademije nauka.

Bio je ljubitelj pozorišta tako da je celog života bio pasionirani pozorišni gledalac, a i pomagao je pozorište. Za tu ljubav, na dan Sremčeve sahrane, odužio mu se Branislav Nušić govorom sa balkona Narodnog pozorišta.

Sremčeva dela u SNP-u:

Pop Ćira i pop Spira (1949 – režija J. Vilovac; 1965 – režija D. Mijač i 1966. obnova; 1978 – režija i izbor muzike D. Miladinović; 1997 – režija M. Karadžić), Zona Zamfirova, Ivkova slava, Putujuće društvo.

Kinematografska ostvarenja Pop Ćira i pop Spira: 1957, režija S. Jovanović; 1972, režija J. Konjović; 1982, TV serijal, scenario i režija S. Jovanović.

Rođen u porodici operskih umetnika – majka Milica bila je prvakinja Opere NP Beograd, a otac Dušan, prvi dirigent i direktor Opere. Pored klasične gimnazije, završio i MŠ „Josip Slavenski“, a režiju na Akademiji za pozorište, film, radio i TV u Beogradu 1971, u klasi V. Afrića. Debitovao diplomskom predstavom Jelisavetini ljubavni jadi zbog molera M. Jelića (Atelje 212). Na Odseku teatrologije FDU Beograd, završio postdiplomske studije, 1976. Prvi profesionalni angažman zasnovao u SNP-u kao reditelj Opere (1973-1977) i reditelj Drame (1978). Bio je reditelj Opere u NP Beograd 1978. i u njemu ostao do sredine 1995. Bio je vanredni profesor glume i operskog studija na FMU, Beograd (1995-2001). U SNP-u je bio direktor Opere, u dva navrata, od 1987. i od 2005. Kasnije je bio umetnički direktor Madlenijanuma. Na čelu Opere NP Beograd bio od 1997. i kasnije, od 2012, gde je ostao do penzionisanja, do decembra 2013. Predstave SNP-a, u njegovoj režiji, izvođene su na gostovanjima širom zemlje, kao i u Rumuniji, Mađarskoj i Egiptu. Za neke svoje režije uradio je scenografiju; bavio se komponovanjem scenske muzike, prevođenjem i pisanjem libreta (5 libreta za kompozitore i akademike Igora Kuljarića, Rudolfa Bručija, Ivana Jevtića i Dejana Despića). Bio je profesor i umetnički direktor operskog pozorišta „Medouz“ (Južnometodistički univerzitet, Dalas). Dve godine bio i vanredni profesor glume i režije u školi za muziku „Tornton“ (Univerzitet, Los Anđeles). Dobitnik nekoliko nagrada: za režiju (Anale ‘78); za ukupan doprinos Zlatna medalja „Jovan Đorđević“ SNP-a (2006) i Plaketa NP Beograd (2014). Jedan je od naših najuspešnijih operskih reditelja koji je režirao u mnogim operskim kućama (Njujork, Los Anđeles, Atlanta, Dalas, Baltimor, Sijetl, Detroit, Milvoki, San Dijego, Kolumbus, Honolulu, Vankuver…). Postavio je na scenu više od 150 predstava. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana u Beogradu.
prema Enciklopediji SNP-a

Vesna Miladinović, rođena u Beogradu 1954. Diplomirala na Odseku opšte književnosti na Filološkom fakultetu 1977. Kao novinar u reviji „TV novosti“, pisala je o filmskom i TV stvaralaštvu i drugim kulturnim zbivanjima; autorka je i dokumentarnih priča. Pisala libreto u stihu za operu Mandragola kompozitora akademika Ivana Jevtića.

Ivana Dragutinović Maričić
operski reditelj

Diplomirala na Odseku operske režije na Akademiji umetnosti BK, u klasi prof. Mladena Sabljića i prof. Gordana Dragovića. Od 1998. godine radi kao asistent reditelja u NP Beograd i u Madlenijanumu, a od decembra 2003. radi kao reditelj Opere NP Beograd. Režije: Trubadur i Travijata Verdi (delimično obnovljena režija B. Popovića), Sestra Anđelika Pučini, Hasanaginica R. Kambasković, Čarobna frula i Figarova ženidba – varijacija Mocart i Tajni brak Čimaroza (zajedno sa rediteljem R. Zlatanom Dorićem). Režija: Svedok epohe, povodom proslave 100 godina postojanja novinske kuće „Politika“ (2004); Obnove: Don Karlos Verdi (režija M. Sabljić), Seviljski berberin Rosini (režija B. Popović); adaptacija: Saloma R. Štrausa (režija Bruno Klimek, Nemačka). Ostala gostovanja: u Portugaliji (Don Đovani Mocart, letnji festival u Silvešu, 2009), u Bugarskoj (prenela režiju Dejana Miladinovića, opera Atila Verdi, festival u Varni, 2017), čime je započela uspešna saradnja Varnske Opere i Opere NP iz Beograda. Član je umetničkog rukovodstva Operskog studija NP „Borislav Popović“, gde se zajedno sa suprugom, glumcem Andrejom Maričićem, uspešno bavi pedagoškim radom. Predstavnik je NP Beograd na međunarodnim konferencijama asocijacije Opera Evropa i Balkanske operske mreže.

Reč reditelja

Posle prvog čitanja libreta u stihovima, zaljubila sam se u ovo delo, a sada, posle odslušanog dêla orkestarske probe, shvatam da sam „zaljubljena do ušiju“ i kolika je, ustvari, odgovornost na svima nama da prenesemo naše impresije na publiku, pri njihovom prvom slušanju i gledanju. Rad sa ansamblom SNP-a je fantastično iskustvo. Ovde se ozbiljno radi, predano i posvećeno. Izdvojila bih fenomenalnu saradnju sa dirigentom Željkom Milanović i sa glumcem i stručnjakom za scenski pokret Ivicom Klemencom, kao i sa scenografom Vladimirom Savićem i kostimografom Senkom Ranosavljević, koji su oživljavali i u stvarnost pretvarali skice Vladane Likar Smiljanić. Nadam se da će ova predstava imati dug vek, jer briljantan muzički jezik kompozitora Dejana Despića i beskrajno duhoviti stihovi Vesne Miladinović, sklopljeni u celinu, to zaista zaslužuju.

Ovu režiju posvećujem poštovanom kolegi i prijatelju, reditelju Dejanu Miladinoviću.

Diplomirala na Odseku za dirigovanje Fakulteta muzičke umetnosti u Beogradu u klasi profesora Stanka Šepića 1988, gde je i magistrirala na temu Trubadur – Verdi. Tokom studija ostvaruje brojne koncertne nastupe sa horovima „Abrašević“ i „Beogradski madrigalisti“ (kao asistent Petru Josifoskom i Dušanu Miladinoviću). U Operi NP Beograd deluje od 1988. kao asistent dirigenta, umetnički rukovodilac Hora i dirigent Opere. Od 1995. dirigent je Opere i Baleta Srpskog narodnog pozorišta, gde ostvaruje pun profesionalni napredak. Sa ansamblom Opere SNP-a nastupala je na BEMUS-u i na Internacionalnom operskom festivalu u Miškolcu (Mađarska). Dirigovala je simfonijskim orkestrima Beogradske filharmonije, RTS-a, Madlenijanuma, Akademije umetnosti i orkestrom Camerata Academica iz Novog Sada. Nosilac je nagrade na Takmičenju mladih umjetnika Jugoslavije 1986, nagrade Univerziteta umetnosti u Beogradu i tri Godišnje nagrade SNP-a za izuzetna umetnička ostvarenja. Član je Udruženja muzičkih umetnika Srbije.

Premijerom opere Ljubavni napitak realizovala je doktorski umetnički projekat u klasi prof. Darinke Matić Marović. Redovni je profesor na Akademiji umetnosti u Novom Sadu.

Reč dirigenta

Delo neuobičajene forme, sa smenama solističkih scena i horskih intermeca…
Bogata i raznovrsna orkestracija kamernih i grupnih scena…
Nesvakidašnja uloga hora koja se kreće od najavljivanja do aktivnog učešća u radnji…
Muzički slojevito dati likovi sa svim odlikama karaktera…
Minuciozan rad na dinamici svakog pojedinačnog učesnika…
Nezavisne linije disciplinovano složene u zajednički zvuk…
Duhovit libreto muzički razrađen do najsitnijeg detalja…
Traganje koje svakim danom otvara novi prostor… Beskrajno istraživanje…
Radost nakon svakog učinjenog koraka… Pregnuće i nova radost…
Privilegija koja se dirigentu retko pruža.

Despićev scenski prvenac, operu Pop Ćira i pop Spira besprekorno profesionalno izveo je ansambl Opere Srpskog narodnog pozorišta

U opusu od oko 250 kompozicija akademika prof. Dejana Despića, opera Pop Ćira i pop Spira je prvo delo tog žanra, a prema izjavi autora i poslednje ostvarenje proizašlo iz njegove stvaralačke radionice. Čekalo je na premijeru od 2010. godine i u sredu, 28. marta ju je i dočekalo na sceni Opere Srpskog narodnog pozorišta (SNP) u Novom Sadu: desilo se baš onako kako je i trebalo, kao elitni kulturni događaj.

Dejan Despić je dosledno ukorenjen u neoklasicizam, pa je i njegov scenski prvenac, ostvaren kao komična opera u dva čina, upravo zastupnik vrhunskog baratanja sintaksom i rečnikom stila koji se i kod nas i u svetu smatra bastionom muzičke tradicije. No, često i svega onog eklektičnog a ponekad i epigonskog. Despić je svoj muzički jezik gradio dosledno, godinama, i ako je ikada nešto i imitirao ili prepisao – to je radio u vidu aranžmana ili interpretacije vlastite, već napisane muzike ili ponavljanja ličnih stvaralačkih gestova koji i čine njegov izraz tako kompaktnim i prepoznatljivim. […]

Vokalni deo Popa Ćire i popa Spire, jasno podeljen na horove i soliste, bio je osmišljen, s jedne strane kao naslednik/ nastavak tradicije ,,realizma” Konjovićevih opera (npr. Seljaka), a sa druge se pozivao i na vesele narodske komade s pevanjem. No, sve to ostvareno je sa nepogrešivim ukusom i merom koja je primese folklora ograničila na takozvanu tehniku napevka (pisanje melodije na osnovu njene prirodne govorne impostacije, tako da zvuči kao intenziviran i omuzikaljen govor) koja, dakle, izvire iz srpskog jezika i njegove melodike. Drugi pol ovog oslanjanja na folklornu tradiciju predstavljali su mnogobrojni, veoma kratki, dramaturški opravdani citati, mini-floskule raznih poznatih varoških i vojvođanskih narodnih pesama. Tek toliko da atmosfera dobije na dodatnoj bufoneriji, na autentičnosti mesta i vremena radnje i/ ili da se zbivanja u muzici čvršće povežu sa dešavanjima na bini. Hor je, osim žanr-scena, kao što su nedeljno poselo pred crkvom, slika u Vladičanskom dvoru u Temišvaru, ili završna velika dvostruka svadba, imao i zadatak ostvarivanja kratkih prelaza između slika kao lakonski komentator zbivanja i situacija i kinetički zamajac koji je dramaturški dejstveno […] održavao opštu tenziju neprekinute komične akcije. Osim u bogat zvuk simfonijskog orkestra, ta komika je bila položena i u vokalne linije solista, trajno ostvarene u ariozo-stilu, bez izrazitih arija (mada sa mini-arijetama protagonista, npr. Jule ili učitelja) ili ansambala. Tehnika realističkog prikazivanja/ slikanja/ proiznošenja komike glavnih likova usmerila je autora dosledno pa i tvrdoglavo ka zvučnoj pantomimi, karikaturi pa i tonskoj banalizaciji izgovaranog teksta. Kao da je (a jeste) cela opera bila jedna velika, neprekinuta, uporna i izražajno homogenizovana, ogromna šala.

Izbrušeni karakteri

Umetnički potencijal opere Pop Ćira i pop Spira naišao je na odgovarajuće interpretativne veštine i snage celog mnogobrojnog i raznovrsnog ansambla opere SNP-a: počev od odlično pripremljene i koncentrisane dirigentkinje Željke Milanović, preko izvrsnog instrumentalnog ansambla […], pa do pouzdanog i odlično uigranog hora čiji je kinetizam unosio neophodnu energiju u zbivanja. Solisti su, pak, posebna tema: glumački i pevački maksimalno angažovani, karakterno izbrušeni do perfekcije, glasovno pouzdani i kao muzičari i kao specifični ,,glumci“ svoje partiturne deonice u koju su unosili dodatne elemente vokalne karikature. Ceo solistički ansambl bio je ujednačen po vrhunskom kvalitetu svojih komičnih impersonalizacija: Saša Štulić kao Pop Ćira i posebno Violeta Srećković kao njegova Persa, Nebojša Babić kao Pop Spira i, opet posebno atraktivna kao njegova Sida- Verica Pejić. Izuzetne role ostvarili su i glasovno karakterno profilisani mladi pevači kao parovi Jula-Jelena Končar i Šaca- Vasa Stajkić, odnosno, Melanija-Danijela Jovanović i učitelj Pera-Branislav Cvijić. Toj, pevački i glumački izvrsnoj vodećoj podeli, pridružili su se i adekvatno odabrani tumači sporednih uloga: Erža Marije Cvijić, Frau Gabrijela Darije Olajoš Čizmić, Pera Tocilov Ljubomira Popovića, Nića bokter Nikole Baste, Pop Oluja Miloša Milojevića i Vladika temišvarski Željka R. Andrića. […]

Zorica Premate, „Politika“, Kulturni dodatak, 31. marta 2018, str. 6.

Dan Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, našem najstarijem profesionalnom teatru, proslavljen je na najbolji mogući način premijerom [28. marta 2018] domaće opere akademika Dejana Despića Pop Ćira i pop Spira, po romanu Stevana Sremca, nastalom pre dvanaest decenija. […]

Ekipa sjajnih umetnika doprinela je izvanrednim utiscima koje je publika ponela posle premijere ; pre svih muzikalna i perfekcionistički uporna dirigentkinja Željka Milanović koja je pokazala izuzetan smisao za detalj, za dinamiku, za boje ove blještave partiture, sa neobičnom doista pitoresknom orkestracijom, ali i za sklapanje celine i osećanje forme. Odličnog saradnika Željka Milanović je imala u rediteljki Ivani Dragutinović Maričić. Ona je po konceptu Dejana Miladinovića (koji je inicirao i samog kompozitora na stvaranje svog operskog prvenca i čija je supruga načinila libreto), njemu i posvetila ovaj svoj rad (a samo izuzetne osobe su u stanju da osećaju „zahvalnost prema onome koji je voćku posadio dok jedu njene ukusne plodove“). Sve je vrvelo od sočnog i sjajnog humora, od scenski oživljene Uvertire („Stani na bundevu i vidiš ceo svet“ – što su oni i učinili), do razigrane postavke u svim segmentima radnje, u čemu su rediteljki […], zdušno pomogli i doktor elektrotehnike Vladana Likar Smiljanić u osmišljavanju scenografije i scenograf Vladimir Savić, kostimografkinja Senka Ranosavljević (koja je čak dva puta u novo ruho odenula i brojne horiste koje je (kao i obično u SNP-u) odlično pripremila Vesna Kesić Krsmanović, uz pokret jedinstvenog Ivana Klemenca koji već četiri decenije scenski živi i kome je prošle godine Svetska organizacija pantomime dodelila Specijalnu nagradu. Njima se priključila i A-ekipa solista ove kuće: Saša Štulić, Violeta Srećković, Danijela Jovanović, Branislav Cvijić, Marija Cvijić, Nebojša Babić, Verica Pejić, Jelena Končar, Vasa Stajkić, Darija Olajoš Čizmić… Razume se, najveća zasluga pripada kompozitoru, koji je dao 250 dela svake vrste, ali se osim u „Humornim etidama“ retko ogledao u komičnom žanru. Ova partitura oslikava situacije i karaktere, koloritna je kao i sam dekor koji podseća na oslikana platna Suzane Halupove, sa mnogo rečitih detalja, sa prekrasnim intarzijama samo naznačenih folklornih motiva, skraćenom varijantom molitve „Oče naš“ pre obeda (u kući Popa Spire), sa protkanim efektima ksilofona, solo violine (pri prvom susretu Pere i Jule), u odsjajima serenade (koju Juli priređuju seoski muzikanti), u vrcavom ženskom horu („Bože prosti“), u kratkom insertu nepogode u drugom činu (kao u Rosinijevim komičnim remek-delima), pri čemu se ipak nimalo ne narušava specifična instrumentalna nit Despićevog muzičkog govora. […]

Gordana Krajačić, „Blic“, Pop i kultura (dodatak), 3. aprila 2018, str. 7